«Bomen voeden ons met hun vruchten en wortels, bladeren en bloemen. Zonder bomen zouden we geen gereedschap hebben, geen huizen, auto's, boeken, computers - en geen vuur. Bomen beschermen ons tegen de imponderables van de natuur, tegen kou en hitte. We zouden niets zijn zonder bomen - we hebben ze nodig zoals de lucht die we inademen." Andreas Konijn

Het belang van bomen voor ons dieet was vroeger veel belangrijker dan nu.

Appels, peren, kersen en pruimen leverden een belangrijke bijdrage aan het dieet van vooral de plattelandsbevolking. Deze vruchten werden vers gegeten, in de kelder bewaard of geconserveerd. De volkskeuken kent veel manieren om de vruchten van bomen te behouden.

In veel landelijke gebieden werden kastanjes bijvoorbeeld beschouwd als het brood van de armen. Vóór de geïndustrialiseerde landbouw was de voedingswaarde per hectare kastanjes beduidend hoger dan die van de graanteelt, waarvan de productiviteit pas in de 19e eeuw enorm toenam.

Een ander voorbeeld zijn walnoten: in Duitsland waren ze lange tijd een belangrijk onderdeel van het dieet. De populatie van walnotenbomen werd echter gedecimeerd door de twee wereldoorlogen omdat hun hout nodig was voor de vervaardiging van geweervoorraden.

Maar bomen en hun vruchten waren niet alleen belangrijk voor het vegetarische dieet. Een gezegde uit de Middeleeuwen zegt: "The best chic grow on the oaks". Vlees was vroeger zeldzaam en zou nog zeldzamer zijn geweest zonder het fruit van de bomen.

In de middeleeuwen werden varkens naar de eikelbossen in het Hudewald gedreven. In Ivenack (Mecklenburg) zijn er nog hedendaagse getuigen van deze praktijk. De oudste van deze eiken zijn meer dan 1200 jaar oud. Je stond al in de tijd van Karel de Grote.

En hoe ziet het er vandaag uit?

Tegenwoordig lijken de vruchten van bomen weer belangrijker te worden, vooral voor gezondheidsbewuste mensen. Appels, walnoten en kersen worden nu aangevuld met mango's, amandelen en avocado's.

Nog steeds populair en bekend zijn: ahornsiroop, vlierbessensiroop, berkensap, eikelkoffie, hazelnootpesto en lindebloesemthee. De meeste mensen hebben geen eigen bomen meer, maar kopen de noten en vruchten.

Onze nederzettingen en steden staan ​​vol met bomen. Misschien kunnen we meer 'eetbare' bomen planten in openbare parken, als een soort moderne commons? Deze eetbare bomen kunnen de binding met het stedelijk groen bevorderen en de relatie tussen de bevolking en de stad en haar natuurlijke omgeving versterken. En ze zouden ook een aanvullende bijdrage kunnen leveren aan onze voeding.

Naast appel-, kersen-, vijgen- en walnotenbomen kunnen er ook minder bekende bomen zijn. Bijvoorbeeld: een Japanse vriend verzamelt ginkgozaden in onze stad en maakt er heerlijk eten van.

Een heel interessant voorbeeld met betrekking tot eetbare bomen is dat: eetbare stad Andernach. Daar worden bomen en andere planten gekweekt, waarvan de bevolking vrijelijk kan oogsten.

En veel mensen hebben ook hun eigen bomen, vooral op het platteland. Mijn ouders hebben bijvoorbeeld hun eigen stukje bos. Van de jonge sparrenscheuten maken ze honing.

Dit doen wij hier bijvoorbeeld Pruimen Chutney, Vermicellen, Vlierbloesemsiroop en soms ook Graubündense notentaart. Maar ook jam en sappen. De overtollige appels en peren drogen wij.